Met het School at Sea-project zeilt een klas van leerlingen op een driemaster de oceaan over en weer terug, een halfjaar lang. Ga mee op avontuur op zee, naar de Cariben en daar voorbij!
Nederland, 21 april 2022. Zooo! Na een snel laatste stuk dat voorbij vloog kwamen we aan op de Azoren. We waren zelfs vroeger dan we hadden verwacht. Opeens stonden we weer met voet aan wal en mochten we even de benen strekken. We mochten veel wandelingen maken op de Azoren, erg fijn! We liepen de eerste keer naar de oude kade-tekeningen van School at Sea. En vrijwel iedereen sprintte eindelijk weer naar een soort van normale en betaalbare supermarkt. Skittles, m&m’s en dergelijken werden met grote hoeveelheden de boot in geladen.
Naast rondwandelen en vrije tijd, bellen met thuis en schoolwerk, was er ook een dag een excursie gepland. Iets waar we allemaal naar uitkeken. We zijn een dag lang met een gids over het eiland gereden. Een wat minder bewegelijke vorm van toerist spelen dan dat we eerder gedaan hadden met School at Sea, maar wel een ideale manier om het eiland te zien. We begonnen met een hele heldere dag, maar langzaam begon de lucht dicht te trekken… Elk uitzichtpunt waar de gids het over had was wit. Wit door de mist. Jammer, maar het was desondanks een geslaagde dag waarin we zelfs nog even konden zwemmen in een buitenbad, en het weer uiteindelijk gelukkig wel weer een beetje opklaarde.
OP DE TERUGWEG
Na de Azoren begonnen we aan het allerlaatste stukje, iets wat we ons nog helemaal niet konden en wilden beseffen. We waren nu echt op de terugweg. De eerste week van het laatste deel vloog voorbij. Ik liep op dit punt oké met school en liep wacht mee waar het maar kon. Ook waren we met een klein groepje aan de slag gegaan met de sextanten. We hadden het project uitgebreid met analoog navigeren. Zonder schermpjes, zoals ze dat vroeger ook deden. We hadden een log (een ding dat in het water hangt en de verheid meet), een sextant en een kaart. Heel nauwkeurig was het niet en er waren wel eens wat slordigheidsfoutjes, maar het was heerlijk om samen mee bezig te zijn en het ging daadwerkelijk ook steeds wat beter!
DE ROL VAN STUURMAN
Dat het einde van onze reis naderde betekende ook dat de laatste twee scheepsovernames voor de deur stonden. En ja hoor, tijdens de laatste scheepsovername zou ik de rol van stuurman gaan vervullen. Door het smalste stukje Engels kanaal. Na nog een scheepsovername toe te hebben gekeken was ik aan de beurt. Aan het begin was ik bloednerveus. Toen we bezig waren vond ik het in het begin vooral nog heel spannend en lastig om door te pakken. Zeil erbij? Zeil eraf? Nou ja, dan maar laten staan…Naarmate ik meer wachten had ging het makkelijker en beter.
Tijdens mijn wachten gebeurde er ook altijd spannende dingen: de wind die plots draaide of hagel. De eerst keren moest mijn stuurman Jet mij helpen en begeleiden, aangezien ik nog niet goed wist hoe ik op deze situaties moest reageren, maar in mijn laatste wacht was ik voorbereid en had ik een plan paraat. Met een knal kon ik het dus 
afsluiten! Aan het einde van mijn wacht mocht ik de kapitein wakker maken en heeft zij hem de haven ingevaren, Den Helder in. In Den Helder hebben we tijd gehad voor school, kletsen met oud SAS-ers en het voorbereiden van onze flashmob. Dit was een periode waarin we de tijd kregen om rustig af te sluiten en nog heel even allemaal samen te zijn.
EINDE VAN EEN AVONTUUR
Ik mocht voor de laatste avond boodschappen doen: bittergarnituur, gevulde eitjes en dik belegde pizza’s moesten het worden. Dus we gingen met de Thalassa bus op pad. Met een redelijk vol busje reden we terug, met een frikandelbroodje in onze hand. De laatste volle dag heb ik besteed met mijn beste vriendinnetjes om het avondeten voor te bereiden en de pizza’s af te ronden. Dat is gelukt. De laatste avond stonden er pizza’s op tafel. We hadden een “proud to be fout feest” en sloten af met een knal. Niemand wilde echt naar bed en we bleven tot laat praten. Toen ik echt bij iemand op schoot in slaap viel ben ik naar mijn bedje gelopen en was meteen onder zeil.
De ochtend hierna voelt alsof hij niet bestond en binnen de kortste keren stonden we weer met onze ouders te knuffelen. Nu schrijf ik dit thuis op 21 april in de avond. Het is nu vijf dagen geleden dat we thuis zijn gekomen. De wereld heeft voor mij de afgelopen dagen op zijn kop gestaan. Ik ben blij om thuis te zijn, maar heel verdrietig School at Sea te moeten gaan missen. Herinneringen en vrienden voor het leven houd ik er aan over. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn besluit dit avontuur te gaan doen. Dankjewel voor het volgen van mijn avontuur!
Lieve groet, oud SAS-er,
Myrthe Hoogheid
