Met het School at Sea-project zeilt een klas van leerlingen op een driemaster de oceaan over en weer terug, een halfjaar lang. Ga mee op avontuur op zee, naar de Cariben en daar voorbij!
Corona heeft ons allemaal in de ban, dat blijkt maar weer. Twee maanden geleden heb ik het slechte nieuws gekregen dat School at Sea 2020-2021 niet doorgaat. Ik vind het echt heel, heel erg jammer.
Die dag kwam ik net terug uit school en scrolde ik door mijn Instagram heen, toen ik opeens allemaal appjes op mijn telefoon binnen zag komen met: ‘Awww neee dat meen je niet!’ en ‘Omg, dit kan niet waar zijn!’. De appjes kwamen binnen in de groepsapp van School at Sea (SAS). Ik schrok me rot en ging meteen naar mijn mailbox, waar ik inderdaad een mail van SAS zag. Terwijl ik begon te lezen hoorde ik mijn moeder haar telefoon opnemen en met een ongelovige toon zeggen: ‘Nee, dat meen je niet.’ Ze liep weg naar een andere kamer. De tranen begonnen te rollen, mijn wereld stortte even in. Alles waar ik al twee jaar zolang voor had gewerkt hield zomaar op.
CONSTANTE ONZEKERHEID
In de mail stond geschreven dat ze na heel lang twijfelen toch hadden besloten dat School at Sea niet uit ging varen dit jaar. Het is gek dat het dan zomaar voorbij is. Je hebt hier immers zo hard voor gewerkt en naartoe geleefd! Die dag bedacht ik me dat ik nog heel lang verdrietig kan zijn, maar dat ik daarmee niks opschiet. Ik ging er dit jaar het beste van maken en kijken wat ik kon doen om toch nog mijn droom waar te maken.
Het mailtje kreeg ik op dinsdag. Vervolgens hadden we zaterdag een afspraak om de beslissing om dit jaar niet uit te varen te bespreken. Een van de redenen om niet uit te varen is dat we niet overal aan wal mogen, veel havens zitten dicht. Om de oversteek te maken over de oceaan zitten we 2,5 week op zee. Als we dan bijvoorbeeld niet aan wal kunnen in Panama zitten we bijna 4 weken op de boot, voordat we bij het volgende eiland aankomen. En wat als we daar aankomen en ook zij zeggen dat we daar niet aan kunnen leggen? Dat zou constante onzekerheid betekenen, omdat we immers niet weten hoe het virus zich gaat verspreiden. De organisatie kan niet garanderen dat het ontwikkelingsprogramma waaruit School At Sea bestaat, dit jaar volledig doorlopen kan worden. En dat is niet waar je uiteindelijk twee jaar voor gewerkt hebt.
Heel veel mensen vroegen: ‘Goh, kan het niet later?’ Nou nee. Er wordt heel specifiek op dit moment van het jaar de oversteek gemaakt, omdat het weer anders te heftig is. Je hebt immers wel te maken met een onervaren boot vol leerlingen die nog niet weten hoe ze een driemaster moeten zeilen.
Ik weet dat het nu twee maanden later is en ik nog steeds niks van me had laten horen, maar ik had even tijd nodig om te bedenken wat ik dan nu wilde.
IN GESPREK MET SCHOOL
Ik ben in gesprek gegaan met mijn school (Stad en Esch) en SAS over de mogelijkheden. School stond er eigenlijk heel positief in: ‘Als jij dit avontuur aan wilt gaan, dan gaan we kijken wat we mogelijk kunnen maken. Je moet je alleen wel realiseren dat het een heel moeilijk jaar wordt. Het wordt lastig om je diploma te halen als je volgend jaar mee wilt varen.’ Twee weken voor mijn examen zou ik dan terugkomen hier in Nederland.
Oké…duidelijk, dacht ik. Aankomend jaar opnieuw een jaar lang een gemiddelde 7 staan en volgend jaar een heel jaar keihard leren voor de examens. Maar dat zonder goede hulp van leraren, want er zijn maar vijf leraren mee aan boord. Die kunnen niet een halfjaar lang les geven aan mij. Dat betekent dus alleen leren.
En hoe zou Corona gaan, want niemand weet hoe dat afloopt. Voor hetzelfde geld zitten we volgend jaar nog steeds in deze ellende. En stel alles zit mee, is dat dan waar ik het allergelukkigst van wordt? De vraag was: wil ik wel opnieuw door al die onzekerheid heen? Ik denk een van de moeilijkste keuzes in mijn leven.
KEUZE MAKEN
Maar wat ik nog wel het moeilijkst vond is dat ik moest kiezen, maar daarbij ook het gevoel had alsof ik aan iedereen moest verklaren dat ik een goede keus had gemaakt. Want elke keer als ik iemand op straat tegenkwam en vertelde dat ik niet meeging met School at Sea, zei iedereen: ‘Oh nou dan ga je toch gewoon volgend jaar mee?! En anders doe je Havo 5 gewoon nog een keer?’ Nou en daar blokkeerde mijn hoofd op. Elke keer als iemand dat zei had ik zoiets van: wil ik dat wel?
Twee weken geleden kwam ik mijn oude mentor in de gangen van school tegen. Ik vertelde dat ik het zo’n lastige keuze vond en dat ik het moeilijk vond dat iedereen ook zoveel van mij verwachtte. Zelfs mijn ouders zeiden dat ze het wel hadden doorgezet. En dat mag, alleen blijft het dan moeilijk om voor jezelf te kiezen. Maar dat gesprek met mijn oude mentor gaf wel de doorslag. Ik wist het: ik ga niet meer mee met School at Sea en ik heb er vrede mee.
NIEUW PLAN
Ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt en dat ik toch voor mezelf heb gekozen, in plaats van een keuze te maken die gebaseerd is op de mening van anderen. Het is niet zo dat het hier ophoudt. Ik wil nog steeds graag op reis en de wereld ontdekken en daar ga ik ook voor! Alleen doe ik dat nu zonder School at Sea en ga ik me richten op een nieuw plan.
Ik wil heel graag iedereen nogmaals bedanken, voor alle dingen die jullie voor mij hebben gedaan. School at Sea houdt voor mij op, maar nieuwe avonturen zullen komen!
