Wij kochten onze boot de “Emerald” in 2017. Enige opknapwerkzaamheden waren absoluut noodzakelijk, maar vaartechnisch was zij meer dan in orde. De boot lag in een verlaten industriegebied bij Steenwijk. Wij wonen in Brabant, dus togen we meerdere weekenden naar Steenwijk om daar gezellig met z’n tweetjes (Jan Willem en ik) te klussen aan ons mooie schip zonder hek- en boegschroef.
Ja daar schrikt u van hè, een boot zonder prothesen. Weet u dat het ontbreken van een boeg- en hekschroef veel voordelen biedt? Het kan namelijk niet kapot gaan. Wel hebben we een proefvaart gemaakt, om te oefenen met roer en gashandel.
HULPTROEPEN
Op een mooie zondagochtend werden we gebeld door onze vrienden uit Best. ‘Zijn jullie nog aan het klussen in Steenwijk?’ ‘Jazeker, genoeg te doen hier!’, was ons antwoord. ‘Nou, dat komt mooi uit, wij zitten al in de auto en komen eraan om te helpen.’ Echte vrienden doen niet moeilijk over een paar honderd kilometer (hoe dankbaar kan je zijn!).
Twee uur later waren we met z’n vieren gezellig aan het schilderen, schuren, poetsen etc. etc. De zon pronkte aan de hemel dus besloten Jan Willem en ik dat de hulp van onze vrienden wel beloond mocht worden met een vaartochtje door de prachtige Weerribben, Blokzijl en Giethoorn. Tijd zat, dachten we, het is tenslotte zondag. De auto’s parkeerden we op het industrieterrein, het hek op slot. Aardige lui hoor die Steenwijkers, maar toch.
Zo gezegd zo gedaan. Trossen los en varen maar. De dames op de punt, de heren in de kuip. Met z’n allen genietend van de prachtige omgeving.
GAS EROP
Gezelligheid kent geen tijd zeggen ze. Dat klopt, maar zo denkt de zon niet en deze zakte treiterend langzaam achter de horizon weg. Oeps, de verlichting was nog niet op orde! Uuuuh… gas erop, want we moeten voor het donker ‘binnen’ zijn.
Onze vriend Ronald wilde voor 22:00 uur in z’n bed liggen, vanwege zijn vroege dienst op maandagochtend. Je doet er toch zo’n slordige twee uur over om in Best te komen vanuit Steenwijk. Afijn, nog steeds met volle kracht vooruit want het begon al aardig te schemeren.
We schoten flink op. Het was inmiddels 20:00 uur geworden. Als Ronald op tijd in bed wilde liggen, moest hij nu in de auto stappen. Hij begon al onbedaarlijk te geeuwen. ‘Nog een klein stukje Ronald, we zijn er bijna!’ De laatste brug bij Giethoorn kwam in zicht. Ronald, die van de verlichtingsrituelen in de watersport weinig kaas heeft gegeten, wreef in zijn ogen, wees naar het brugwachtershuisje en riep al geeuwend: ‘Kijk, de dames zijn thuis, er branden vier rode lampen.’ Jan Willem en ik riepen in koor: ‘shit, nee hè!’ We legden onze vriend voorzichtig uit dat er geen bordeel gevestigd was bij de brug van Giethoorn, maar dat de brave en onkreukbare brugwachter keurig achter de piepers bij moeder de vrouw zat. De eerstvolgende opening van de brug was de volgende ochtend.
CRISISBERAAD
Bij Ronald begonnen zich de eerste wallen onder zijn oogleden af te tekenen, wat nu? Eerst maar naar de wal. Gelukkig was er een stukje terug een benzinepomp met aanlegsteigertje waar je NIET mocht overnachten. Een ideale plek om af te meren, crisisberaad te houden en te overnachten. De vraag: “Hoe komen onze vrienden bij hun auto die geparkeerd staat achter een afgesloten hek op een industrieterrein in Steenwijk?” Het antwoord: “Wij hebben de sleutel van het hek, taxi bellen, vrienden erin inclusief sleutel en op naar Steenwijk. Om vervolgens terug te komen met eigen auto en sleutel (anders hadden wij de volgende ochtend hetzelfde probleem)”.
Tegen 23:00 uur waren de vrienden er weer. Ze wilden direct wegrijden, maar daar hebben wij een stokje voor gestoken. Brabanders staan bekend om hun Bourgondische levensstijl en gastvrijheid, doorspekt met eten en drinken. ‘Eerst eten, dan rijden!’ Thuisbezorgd was in geen velden of wegen te bekennen en elke zichzelf respecterende uitbater had zijn tent allang gesloten en stond aan de afwas. Gelukkig, het magnifieke restaurant met de Twee Gouden Bogen bood uitkomst, al viel het servies en het bestek wat tegen.
BRABANTSE NACHTEN ZIJN LANG
Tegen 0:30 uur namen we aan wal afscheid van onze vrienden. ‘Goede reis terug en bedankt voor alles! Ronald, we zullen aan je denken als je wekker om 5:30 uur gaat.’
Ronald foeterde tegen zijn vriendin, toen hij om 2:30 uur slaapdronken de sleutel in de voordeur stak. ‘Arie Ribbens zaliger, zong het ooit: “Brabantse nachten zijn lang”. Ja, ammehoela, daar in Giethoorn kunnen ze er godsamme ook wat van!’ Die arme Ronald, had slechts drie uur slaap voor de boeg.
En wij? Met volle buik was het lekker slapen in ons mooie scheepje, om vervolgens de volgende vroege ochtend weggestuurd te worden door de pompbediende. Gelukkig ging de brug nu wèl open!!
Deze column is tot stand gekomen in samenwerking met PassantenPlaatsen Boot (PBB) onder de titel “moet je nou toch eens horen wat wij tijdens het varen hebben meegemaakt”. Ook je verhaal delen? Stuur deze samen met een paar goede foto’s naar: passantenplaatsenboot@gmail.com.
