Maar meteen toegegeven, ik ben nog een redelijk onervaren watersporter die op een zonnige dag dacht: ‘kom, laat ik eens een mooie tocht gaan maken vanuit mijn thuishaven Vlaardingen naar de Biesbosch.’ Voor mij een hele wereldreis naar verre onbekende oorden. Natuurlijk heb ik mij zeer goed voorbereid en wilde niets, maar dan ook echt niets aan het toeval overlaten. Niet alleen “regeren is vooruitzien”, varen is dat ook.
Dus een mooie peperdure tablet aangeschaft en een aantal routeplanners gedownload. Thuis de route tig keer doorgenomen. Ik leerde de betonning, de stroming, de waterwegen uit mijn hoofd. Wat kon er misgaan? Heel veel.
RECHTS AANHOUDEN OF TOCH RECHTDOOR?
Ik startte de motor van “Sam”, mijn Doerak 650 en tufte de jachthaven uit. De zon scheen uitbundig. Alle reden om de radio met heerlijke bluesmuziek aan te zetten en een fijne sigaar op te steken. “Ja mensen het leven is het waard om geleefd te worden”. Deze oneliner heb ik niet van mijzelf, maar is van oud-voetbaltrainer Leo Beenhakker, die zich vleiend “Don Leo” laat noemen. Ik moest aan hem denken toen ik Rotterdam binnenvoer en de Euromast en de van Brienenoordbrug passeerde. Toen begon ik te twijfelen, moest ik nou bij de van Brienenoord rechts aanhouden of toch rechtdoor? Geen paniek, de tablet opengeklapt en de app aangezet. Ja, dat dacht je. Het ronddraaiende cirkeltje dat aangeeft dat de app wordt gestart bleef maar rondtollen, geen verbinding.
Ik nam uit pure frustratie een flinke hijs van mijn sigaar, maar ook dat hielp niet. Toen de rook om mijn hoofd was verdwenen en het scherm weer langzaam zichtbaar werd ging tot overmaat van ramp mijn telefoon. Een goede kennis die mij heel lang aan de praat hield. Tja je blijft toch netjes hè, je kapt die niet af. Ik voer door. Het werd later en later. De zon begon al flink te dalen. ‘Waar blijft Dordrecht nou? Ze zullen de stad toch niet vannacht verplaatst hebben?’, dacht ik in een melige bui. Het begon niet alleen buiten te schemeren, maar ook in mijn hersens, heb ik een fout gemaakt? ‘Shit, ik ben bij de van Brienenoordbrug rechtdoor gevaren, terwijl ik daar rechts had moeten aanhouden.’ Omkeren voor vandaag was geen optie meer, dus heb ik op professionele wijze het voor- en achteranker overboord gekieperd en ben gaan slapen. De Doerak lag vast als een huis in het water.
HET WATER IN
De volgende morgen werd ik vrolijk wakker. Weer een heerlijk zonnetje dat op het dek scheen, eigenlijk zonde om weg te varen. Eerst maar een lekker ontbijtje, daarna de ankers lichten. ‘Wat nu weer?’ Het achteranker zat muurvast, hoe ik ook trok. Dan maar het anker opofferen en later een nieuwe kopen. Ik pakte het scheepsmes uit het keukenlaatje en begon op het touw in te hakken. Mes was hartstikke bot. Ik werkte me in het zweet en gelukkig, na twintig minuten was het touw doormidden. Ik zag het touw in het water verdwijnen. Daarna het vooranker gehesen, dat ging heel soepel. De motor gestart, in z’n vooruit, maar er gebeurde niets. Een dotje gas erbij, maar “Sam” bleef stokstijf liggen waar ze lag. Nog meer gas, behalve een witte rookpluim, niets! Langzaam begon ik te vrezen dat er iets verschrikkelijks fout zat onder de waterlijn.
Ik had geen keuze, moest het water in. Geen zwembroek meegenomen. Ik keek rond, niemand te zien, alleen twee bevers. Snel al mijn kleren uitgetrokken en poedeltje naakt het water ingesprongen, brrr best koud! De bevers zagen het gebeuren en kwamen niet meer bij van het lachen. Ze draaiden zich op hun rug en begonnen met hun voorpootjes van plezier op hun buik te slaan. Ik zag de lol er niet van in en ontdekte het euvel. Het losgesneden touw had zich om de schroef gedraaid. Kon ik weer met het botte mes aan de gang. Weer een half uur staan etteren met de voeten in de modder. Het lukte om het touw uit de schroef te krijgen. Verkleumd van de kou, klom ik de Doerak weer op. De bevers keken me nu verbaasd aan. Je zag ze denken: ‘huh, eerst was ie toch groter?’
GEEN BIESBOSCH GEZIEN
Aan dek kleedde ik mij weer aan, ging naar binnen en moest wel even bijkomen. Een hete bak koffie en de brand in een sigaar gestoken. Zo, daar werd je weer mens van. Na een klein uurtje voelde ik mij weer topfit en startte voor de tweede keer die dag de motor: ‘Biesbosch, here we come!’ Ja dat dacht u, geen beweging in te krijgen. Door het aflopende getij, was de Doerak vast op de rivierbodem komen te liggen. Wat nu? Precies, de Doerakclub gebeld. Die informeerde mij over de getijde-tabel: ‘vanmiddag om vijf uur mijnheer, komt de vloed weer opzetten.’ Het klopte precies. ‘s Avonds om zeven uur kwam ik weer vlot te liggen. Gelijk deze plek des onheils verlaten en teruggevaren naar een veiligere plek om te overnachten.
De volgende dag ben ik vroeg opgestaan en naar huis gevaren. De Biesbosch heb ik tijdens deze trip niet gezien. ’s Avonds wel de wedstrijd Sparta – AZ. Van Sparta is Leo Beenhakker jarenlang adviseur geweest. Ik merk op dat ik tijdens deze tocht wel een goede adviseur had kunnen gebruiken.
Deze column is tot stand gekomen in samenwerking met PassantenPlaatsen Boot (PBB) onder de titel “moet je nou toch eens horen wat wij tijdens het varen hebben meegemaakt”. Ook je verhaal delen? Stuur deze samen met een paar goede foto’s naar: passantenplaatsenboot@gmail.com.
