Het gebeurde op 22 augustus 2021 precies om 21.19 uur. De schemering in jachthaven De Knar van Harderwijk was al ingevallen. Na een relaxte dag op het water zaten wij in de binnenkuip na te genieten. Ik had net een biertje opengetrokken en een handje cornflakes naar binnen geschoven (de zak met paprikachips was leeg, vandaar).
We hoorden in de verte twee dieselmotoren ploppen en zagen twee masten naderen. Ik pakte de verrekijker, stelde die scherp en kreeg de boten in het vizier. Dat mannen niet kunnen multitasken is algemeen bekend. Ik maak op dit door Moedertje Natuur ingebouwde genetisch verschil tussen vrouwen en mannen geen uitzondering. Tegelijk turen door een verrekijker en brokken cornflakes vermalen tussen de kaken gaat niet samen. Turend naar de boten, viel mijn mond open van ontzetting. In het strottenhoofd stuiterde mijn adamsappel alarmerend op en neer. Daardoor sloot de luchtklep veel te laat en zakten de cornflakes dwars mijn luchtpijp in. Een enorme hoestbui was het gevolg.
ZEILBOTEN VOL JONGEREN
Heftig gealarmeerd door mijn kokhalzende bewegingen maakte mijn echtgenote, die in de gezondheidszorg werkt, aanstalten om de heimlichgreep op mij te botvieren. Bij de laatste cursus op haar werk had ze dit certificaat cum laude gehaald. Ze zette zich al schrap tegen het gangboord van onze boot, klaar om te starten. Dat was gelukkig niet nodig want door mijn gehoest en gerochel vlogen de brokken cornflakes vanuit de luchtpijp in het rond en overboord. De eenden waren er als de kippen bij om dit feestmaal niet aan hen voorbij te laten gaan. Ze kwaakten van plezier en keken mij met hun vrolijke kraaloogjes verwachtingsvol aan: ‘komt er nog meer?’ Mijn vrouw keek beteuterd.
Het geluid van de dieselmotoren werd luider en luider. De masten, scherp afgetekend tegen de donkerblauwe lucht, naderden onheilspellend. Het waren twee zeilboten die op dit late afmeer-uur de jachthaven in kwamen varen. Verlichting werd er, tegen alle regels in, niet gevoerd. U fronst wellicht de wenkbrauwen en vraagt u af wat hier nou zo bijzonder aan is? Er komen toch wel vaker rond dit tijdstip boten zonder verlichting een jachthaven binnenvaren? Dat laatste zal allemaal wel, maar waarschijnlijk niet bevolkt door een groep van om-en-nabij vijftien jongeren, van rond de zeventien-achttien jaar, zonder begeleiding.
HERRIE EN GEDOE
Gealarmeerd door dit schouwspel doken we gelijk alle kastjes in op zoek naar dubbellaags isolatiemateriaal, oordoppen, en slaapmaskers. Van achter onze gesloten gordijnen, die we wel op een kiertje open lieten, hielden we de ontwikkelingen nauwlettend in de gaten. Och hemel, ook dat nog, ze meerden vlakbij ons, naast elkaar liggend, af. Een meer dan gevreesde dubbelligger dus. Onze eerste hoop dat de havenmeester zou ingrijpen werd direct de grond ingeboord, hij was al naar huis. Eén van die apen klom de mast in om op vijf meter hoogte een Heinekenvlag op te hangen. Een ander deed dat op de tweede zeilboot met een Amstelvlag. Met het aller, ik herhaal, allerergste moest serieus rekening worden gehouden, een slapeloze nacht vol herrie en gedoe.
De groep nam bezit van de kade, alsof er geen andere passanten waren. Ze vleiden zich neer op bierkratten, kussens, matjes en ander ongerieflijk materiaal waar wij ouderen nooit op zullen gaan zitten. Hoe zouden we ooit weer overeind komen? Opeens hoorden we dat André Hazes senior, bezig was een vlieger op te laten. De boxen produceerden de nodige decibellen die de vlieger omhoog stuwden richting hemel. Onder aan de vlieger wapperde een brief. In een aftandse barbecue werd de fik gestoken, de groep schaarde zich om het geïmproviseerde kampvuur en kletste vijf kwartier in een uur.
DUIM OMHOOG
Een escalatie van nog meer onheil en rampspoed dreigde. Toen voltrok zich het wonder. Om 22.18 uur verlieten ze de kade en werd het muisstil: ze gingen naar bed. Het vuur doofde, de vlieger daalde, missie geslaagd, brief bezorgd. Een serene rust daalde over de jachthaven neer. Wat hadden wij ons in deze groep jongeren vergist! Het werd nog mooier. De volgende dag zijn ze vroeg opgestaan, ruimden keurig de boel op van de kade en vertrokken van De Knar met een voor ons onbekende bestemming.
Vanuit hun speakers werden ze begeleid door een andere oude knar, Piet Veerman, en schalde het over het water “Sailin’ home across the ocean, sailin’ home we’re going to be free”. We zwaaiden hen uit en staken onze duim omhoog. Zo zijn jongeren dus ook, helaas halen deze positivo’s nooit het nieuws. Daarom heb ik het maar opgeschreven. Ik keek rond en zag dat het op onze boot niet overal even spik-en-span was, vooral veel cornflakes. Geïnspireerd door de jeugd pakte ik een emmer en groene zeep en begon op mijn knieën het dek te schrobben, al neuriënd “Sailin home….”.
Deze column is tot stand gekomen in samenwerking met PassantenPlaatsen Boot (PBB) onder de titel “moet je nou toch eens horen wat wij tijdens het varen hebben meegemaakt”. Ook je verhaal delen? Stuur deze samen met een paar goede foto’s naar: passantenplaatsenboot@gmail.com.
