Op beton in een grindgat

Roy Goossens (1971) en Jolanda Sluiters (1972), woonark, Heijen

Op de Maas denk je niet aan woonarken. De beleidslijn van de rivier, met zo min mogelijk vaste objecten in de bedding, wordt strak gehandhaafd. Toch liggen ze er. Op de Paesplas bijvoorbeeld, een zand- en grindgat dat fungeert als Rijksvluchthaven. Het is een fraai plaatje. De Maas is een regenrivier, het waterpeil varieert flink. Afstand van de schuine waterkant is daardoor noodzakelijk. De arken liggen op ankers of drijven aan huizenhoge spudpalen. Langgerekte loopbruggen verbinden de waterwoningen als navelstrengen met het land.

De ark van Roy Goossens en Jolanda Sluiters is van een beschaafde afmeting. Dat komt voort uit het verleden. Bij vervanging mag een nieuwe ark maximaal 10% groter zijn dan de oude. En hun eerste exemplaar, in 1999 aangeschaft, was een kleintje. Zo klein dat het niet eens een ligplaats had. Het lag naast een grote ark te wachten op verkoop als vakantiewoning elders. Roy wilde er best permanent op wonen, maar dan wel op die locatie. Er was ruimte genoeg tussen de grote ark en naastliggende woonboot. De bewoners vonden het prima als het vakantiearkje ertussen kwam. Dus spoedde Roy zich naar Rijkswaterstaat die zonder mankeren een nieuwe ligplaats in het leven riep, compleet met huisnummer. Roy en Jolanda zijn er trots op: ‘Wij zijn een maas in de wet. Met toestemming van lachende Rijkswaterstaatmedewerkers.’

De bescheidenheid van de ark, de nieuw gecreëerde ligplek; het paste precies bij het experiment dat Jolanda wilde uitvoeren. Want voor haar was wonen op het water geen vanzelfsprekendheid: ‘Ik wilde altijd graag in een molen wonen.’ Met Roy sprak ze af het een jaar te proberen: ‘Alle seizoenen één keer. Pas daarna wist ik of ik het leuk vond of niet.’

Ze vond het leuk. En vindt dat nog steeds. Al waren er momenten waarop ze minder gelukkig was. Na de doorbraak van de stuw bij Grave bijvoorbeeld. Dat het hun geplande weekendje uit versjteerde – ze waren juist in Scheveningen gearriveerd toen de buren alarm sloegen ­– was tot daaraan toe, maar de onzekerheid van de daaropvolgende gebeurtenissen was bepaald ontregelend. Doordat de voorspelling omtrent het zakkende waterpeil voortdurend door de feiten werd ingehaald, bleven ze lang bezig hun ark voor zinken te behoeden. Samen met de EOC-expert die alles coördineerde en tot ieders geruststelling dagenlang op de ramplocatie bleef, waren ze ruim twee etmalen in touw. Dankzij Duik- en bergingsbedrijf Bonsink, dat grote hoeveelheden grind onder de betonnen bak wegspoelde, bleef de ark recht liggen. Dat was een opluchting maar deed niets af aan de zorg over het moment dat het water weer zou stijgen. Ze huurden een woon-unit die ze op de dijk plaatsten, Roy wilde niet bij de ark weg. Toen het water uiteindelijk steeg, kwam de woonboot zonder veel schade los.

Die goede afloop heeft alles te maken met de constructie van de ark die ze in 2003 lieten bouwen. De betonnen bak is voorgespannen met staalkabels, zoals bij bruggenbouw. Een bewuste keuze voor het onstuimige water in het grindgat. Roy zou de afmeerconstructie verzorgen. De arkenbouwer keurde de beugels af. Veel te zwaar. Roy negeerde alle kritiek. De arkenbouwer zag het resultaat en herzag zijn mening; hij gaf Roy opdracht om al zijn arken van de beugels te voorzien. Hij werd beloond voor zijn vertrouwen: zelfs na het laagwaterdrama van Grave waren alle beugels nog heel.

Roys technisch inzicht was geen toeval. Nadat hij jarenlang bij een zand- en grindbedrijf werkte als monteur en telescoopkraanmachinist, begon hij in 2002 voor zichzelf. Roestvrijstaal-laswerk voor particulieren en bedrijven. Hij kreeg steeds meer werk in de watersport, een wereld waarin hij van kindsbeen af thuis is. Hij zag hoeveel oude boten er lagen te verkommeren: ‘Toen is het gaan rommelen in mijn hoofd.’ Op een avond in 2005, juist voor het slapen gaan, zei hij plompverloren: ‘Ik ga een botenrecyclingbedrijf beginnen.’ Jolanda knipte het licht uit en antwoordde nuchter: ‘Bel morgen je accountant maar eens.’ Die vond het een geweldig plan. Hij koppelde Roy aan een milieujurist en binnen geen tijd was “Marine Recycling Goossens” geboren.

Het bedrijf was het eerste, en lange tijd het enige, dat pleziervaartuigen recyclet. Het is anders dan de sloop van vrachtschepen: gevarieerder en meer handmatig. Er zitten afvalstoffen in, maar ook verkoopbare onderdelen. En het is onzeker: ‘Je weet nooit wat je volgende maand verdient.’ Roy heeft dan een geoefend oog voor de waarde van sloopschepen, hij kan nooit alles inschatten. Wat er in de kiel zit bijvoorbeeld. Dat brengt soms een meevaller. ‘Dan zit er waardevol lood in, in plaats van af te voeren beton.’ Voor de onderdelen heeft het bedrijf een webshop. Dat loopt geweldig: ‘Pompen, tanks, zeilonderdelen; naar Spanje, Polen, Tsjechië, zelfs Canada!’

Sinds kort zit ook Jolanda full-time in het bedrijf. De administratie deed ze al, nu gaat ze de werkplaats besturen waar twee jongens werken die begeleid terugkeren in het arbeidsproces. Roy gaat vaker de weg op, voor de scheepsinkoop. Dan moet hij handelen, maar ook luisteren. Naar de levensverhalen van mensen wiens ziel en zaligheid in het te slopen schip zit. Hij doet beide graag.

Het bedrijf groeit, het aanbod sloopboten stijgt. Van particulieren, maar ook via EOC. De verzekeraar vraagt Roys expertise omtrent afgezonken of uitgebrande schepen. Indien total loss, eindigen ze bij Marine Recycling Goossens in de takels. Om te kunnen uitbreiden, hebben Roy en Jolanda in Boxmeer een oude betoncentrale met kade en kraan gekocht. Zodra de bestemmingsvergunning is omgezet, bouwen ze er een botenloods. Met de extra hectare grond wordt de recyclingcapaciteit flink groter.

Al met al is het stevig aanpoten. Maar thuis, op de ark, wacht rust. Daar kijken ze naar het voortdurend wisselende weidse water van het grindgat, luisteren naar golfslag of gekabbel. Genieten ze van het panorama van binnenvaartschepen bij de fabriek verderop, luisteren naar het zacht suizen van de transportbanden, naar het schetteren van vogels boven de vrachtruimen. Evenwicht tussen werk en ontspanning. Dat is wat het water biedt. Dat is precies waar het hen om te doen is.

Word lid van de Varende Vrienden van EOC-nieuwsbrief

De Varende Vrienden van EOC is een bron van informatie: vaartips, onderhoudstrucs en boeiende verhalen van medeschippers.
Via onze nieuwsbrief krijg je de beste artikelen maandelijks in je mailbox.
Gratis en toegespitst op jouw voorkeuren!

Tim Klaasen
Tim Klaasen
EOC relatiebeheer