In deze rubriek peilen we bij een EOC-lid aan boord hoe het er dagelijks op het vaarwater aan toegaat. Wat valt op en waar lopen – of varen – ze tegenaan? De EOC-peilschaal wordt iedere editie doorgegeven aan de volgende vaarweggebruiker. Zo krijgen we een uniek kijkje op het water vanuit alle verschillende stuurhutten, kajuiten en achterdekken die EOC rijk is.
Met zijn vieren wonen ze op hun 56 meter lange drogeladingschip “Estero” uit 1963: Robin (39), Annemarie (40), Youri (15) en Celine (13) Vermeeren uit Zwijndrecht. Reuzegezellig – maar ook een kwestie van heel veel rekenen, bekent schipper-eigenaar annex vader Robin Vermeeren. ‘Als je vrijdagmiddag kinderen van het internaat in Zwijndrecht ophaalt en naar de haven van Antwerpen moet, ben je echt kansloos in het verkeer.’
Waarom kies je voor wonen aan boord?
‘Tot nu toe hebben we nooit behoefte gehad aan een huis op de wal. De eerste jaren drukte de hypotheek van het schip al genoeg; verder varen Annemarie en ik gewoon heel graag samen. Het alternatief, met personeel varen, is ook nog eens een enorme kostenpost, zeker voor zo’n klein schip als wij hebben. Ik zeg altijd: ‘Als één van ons wil stoppen, stoppen we allebei.’ Maar dat is voorlopig niet aan de orde: we hebben het hartstikke naar ons zin. Het is een mooi beroep. Er is genoeg te klagen over wat er allemaal mis is, maar als ik ’s ochtends in onze stuurhut de zon door de mist zie opkomen en heel de dag de natuur voorbij zie glijden, vallen de nadelen weer weg. We hebben trouwens sinds 2018 wel een huis op de wal, in Zwijndrecht, maar daar komen we bijna nooit. We hebben het gekocht met het oog op de toekomst.’
Jullie kinderen wonen doordeweeks op het internaat. Welke invloed heeft dat?
‘Veel. We varen vooral in Nederland en België. Ook wel naar Duitsland, maar dan hooguit naar Dortmund of Düsseldorf. We willen maximaal drie uur reistijd tussen onze ligplaats en het Julia-internaat in Zwijndrecht: tweemaal zes uur rijden in het weekeinde vinden we wel genoeg. Maar dan nog moeten we ver vooruit rekenen. Op maandag denken we al na over hoe we vrijdag ongeveer uitkomen, en of dit te combineren is met de rit naar het internaat. Intussen verschuift de planning continu. Er gaat bijna geen week voorbij zonder kapotte sluis of brug, of het laden en lossen gebeurt ineens een dag later. Verder kunnen we de auto niet overal op de kade zetten. Soms moeten we hierdoor zomaar drie uur extra varen. Als het echt niet lukt bellen we mijn zus in Schiedam om de kinderen te halen; uiteindelijk komt het altijd op zijn pootjes terecht. Het internaatleven bevalt de kinderen trouwens supergoed. Kijk, in het begin deed het zeer als ze zondagavond weer van boord moesten. Nu is het normaal geworden.’
Wat kan er volgens jou beter op het water?
‘Ik denk aan zeiljachten. Over het algemeen weten zeilers heel goed wat ze doen. Maar vanwege hun hoge masten moeten ze altijd wachten voor bruggen en dan gaan ze vaak rondjes draaien. Ze doorkruisen hierdoor continu het hoofdvaarwater. Dat vind ik storend, en het kan gevaarlijk zijn: op smalle delen of met tegenliggers heb ik niet altijd genoeg uitwijkruimte.’
Wat wil je heel graag weten van je collega op zo’n zeiljacht?
‘Er is niet altijd een mogelijkheid om vast te maken voor een brug – maak er anders gebruik van, alsjeblieft – maar rondjes draaien voor een brug in afwachting van opening is echt storend voor het overige scheepvaartverkeer. Zijn er geen alternatieven voor te bedenken?’
