We vallen graag met de deur in huis: hoe zien de woonboten en -arken van Nederland er eigenlijk vanbinnen uit? In de serie ‘De Binnenkijker’ gaan wij op de koffie bij waterwoners en nemen daar hun interieur onder de loep. Over verbouwingsperikelen, praktische aanpassingen en luxe details. Hier doe je inspiratie op!
De zon schijnt uitbundig en de lucht is strakblauw deze februari ochtend. Een goede dag voor een kijkje in huis bij Meine en Jeanette van der Knaap en hun trouwe viervoeters Flynn en Fratske. Zij trappen onze hagelnieuwe rubriek De Binnenkijker af met een rondleiding op hun volledig verbouwde woonark “For Ever” in Krimpen aan de Lek.
Waar zijn we?
Meine: ‘we zijn in Krimpen aan de Lek, op het water van de Bakkerskil. Aan de overkant hebben we uitzicht op natuurgebied De Zaag. Ik ben binnenvaartschipper en voorheen lag mijn schip hier. Helaas is deze gezonken, waarmee ik ook mijn huis kwijt was. Ik ben toen naar de gemeente gegaan met de vraag of ik hier een woonark mocht neerleggen, het was immers mijn adres al.’
Hoe zijn jullie hier terechtgekomen?
‘Ik heb als schipperskind overal gewoond en vaar zelf vanaf mijn 18e. Op een gegeven moment het ik het schip van mijn vader overgenomen en hij heeft toen een huis aan de wal gekocht in Krimpen aan de Lek. Ik heb meteen een ligplaatsvergunning aangevraagd hier in Krimpen en dat was binnen zes weken rond, bijzonder snel eigenlijk. Dit was dus al jaren mijn thuisbasis met het schip en werd in 1997 de plek van onze woonark. Dit is trouwens de enige woonark, met woonvergunning, langs de dijk. Tussendoor hebben we nog vier jaar een stukje verderop gelegen vanwege de dijkverzwaring die toen werd uitgevoerd. We lagen daar gezellig met elkaar op een kluitje, maar ik heb wel meteen zwart op wit vast laten leggen dat ik weer terug kon naar mijn oude, vertrouwde stek.’
Stukje geschiedenis
De ark is gebouwd in 1970 bij de Blauwe Wimpel. Hij kwam te koop in Hoorn en is met een lengte van 24 meter te lang om in steden als Amsterdam, Rotterdam en Utrecht te mogen liggen. Een geluk voor Meine, die een vergunning had zonder beperking, waardoor hij de woonark in 1997 naar Krimpen aan de Lek kon halen. ‘Zolang het object maar niet langer dan 55 meter was, mocht ik het hier neerleggen.’ De ark heeft lang dienst gedaan als verengingsgebouw en was behoorlijk gedateerd en vervallen. Gelukkig is Meine erg handig, want er was genoeg te klussen! De ark bestond uit zwart carboleum met rode houten kozijnen, die al behoorlijk rot waren, en het interieur was volledig donkerbruin en mintgroen. Iets dat je je vandaag de dag niet meer voor kunt stellen.
De reis naar een droomwoning
Jeanette: ‘ik weet nog dat ik dacht jeetje wat een ruimte, toen ik hier voor het eerst kwam. Maar alles was donkerbruin en somber. Er zat een gipsplaten plafond in en toen we de platen eraf haalden om deze te vervangen, kwam er een mooi houten plafond met balken tevoorschijn. Maar…ook weer donkerbruin. Ik heb eerst alle isolatie eruit gehaald, wat me een volle zak met nietjes opleverde, en ben daarna met de verfkwast aan de slag gegaan. Een klus die uiteindelijk twee weken zou beslaan om alles wit te krijgen. We hebben ook meteen de keuken aangepakt en alle trapjes, hekjes, tegeltjes en houtwerk. Weg met dat mintgroen!’ Alles is geschuurd en geverfd en later, in 2009, zijn de kozijnen en het exterieur vervangen voor kunststof. Een flink werk dat zo’n drie weken duurde, maar het resultaat mag er zijn. ‘Nu is het twee keer per jaar met wash & shine boenen, dan blijft het netjes’, aldus Meine.
Het platte dak was eerder al veranderd naar een puntdak. Vier jaar geleden zijn de golfplaten vervangen voor stalen dakpanplaten, waardoor het net lijkt of er dakpannen op liggen. Sinds afgelopen september liggen daar ook nog eens 24 zonnepanelen op. In 2021 is er een flink terras aangebouwd, bestaande uit een betonnen bak met aluminium liggers als vloerplanken, die aan de woonark bevestigd is. Hierop heeft Meine zelf een overkapping gemaakt: ‘toch wat meer privé, anders zat je de hele dag te zwaaien naar alles wat voorbijkomt op de dijk.’ Zodra het zonnetje schijnt kunnen ze hier heerlijk buiten zitten en met het kunstgras op het terras is het fijn spelen voor honden Flynn en Fratske. Aan de andere kant van de ark staat een glijbaan. De ‘leenkleinkinderen’ en buurtkinderen komen hier in de zomer graag vanaf glijden als er gezwommen kan worden. Hier buiten krijg je, zeker met dit prachtige weer, meteen een vakantiegevoel!
Inmiddels is de woonark van alle gemakken voorzien en verduurzaamd. Her en der liggen nog wat kleine afwerkingen te wachten, maar daarna is het met klussen op de “For Ever” wel gedaan.
Grootste cadeau van wonen op het water?
In koor: ‘de vrijheid, rust en ruimte!’ Meine vult aan: ‘geen buren dus je kunt doen wat je wil, al is het om 22.00 uur aan de gang gaan met de slijptol. En je hebt veel privacy.’
Een leuk moment
Jeanette: ‘toen we vanwege de dijkverzwaring moesten verplaatsen, hadden ze verderop een brede loopbrug gemaakt waar we allemaal gezellig bij elkaar lagen. Het was net een klein dorp, met onze ark aan het einde. Toen we op een dag liepen te sjouwen met boodschappen, liepen er wat mensen achter ons aan over de loopbrug. Ze hadden hun fiets aan de dijk geparkeerd. Dus ik vroeg ze netjes of ik iets voor ze kon doen. ‘Ja, we willen graag een kopje koffie komen drinken’, was het antwoord. Ik dacht bij mezelf: ik ken deze mensen helemaal niet. Dus ik zei: ‘koffiedrinken? Ken ik jullie dan?’ Waarop zij antwoordden: ‘ja, koffiedrinken. Dit is toch een clubhuis?’ Ze dachten dat onze ark het jachthavengebouw was, waar een cafeetje in zat. Toegegeven, onze ark had toen nog wel een clubhuisachtige uitstraling, haha!’
