Van duikbedrijf tot werf, van vrachtschip tot tanker: EOC verzekert heel wat maritieme bedrijven in Nederland. Omdat wij altijd nieuwsgierig zijn naar hoe zulke ondernemingen precies te werk gaan, presenteren we hier een serie met beelden en ervaringen van de mensen (en schepen!) achter het bedrijfslogo.
De “Miranto” is geen mooi schip. Stomp van voren, een vierkante woning en een vooronder is nergens te bekennen. ‘Maar ze is wel bij uitstek geschikt voor de Duitse kanalen’, zegt schipper-eigenaar Dirk Koelewijn. Samen met echtgenote Carin en hun zes maanden oude zoontje Jelle maken zij mooie reizen voor bevrachters HVC, en straks voor PST.
Het enthousiasme van Dirk Koelewijn is aanstekelijk. Pas 24 jaar, maar hij weet precies wat zijn “Miranto” zakelijk gezien waard is. Als 14-jarige voer hij mee op een binnenvaartschip, als 16-jarige werd hij matroos en op z’n 23ste kocht hij z’n eerste schip. ‘We wilden een Kempenaar, dat leek ons financieel beter behapbaar. Maar van het schip dat we op het oog hadden werd het vlak afgekeurd. Via scheepsmakelaar Paul Cornet van Concordia Damen kwamen we uit bij dit schip in België. Eigenlijk was het te duur, maar samen met Paul hebben we flink zitten rekenen en we kwamen tot de conclusie dat het wel uitkwam. De ABN Amro kon vrijwel het hele schip financieren.’
DUITSE BEVRACHTER
‘Zelf had ik wel meteen de overtuiging dat de “Miranto” bij uitstek geschikt was voor de Duitse kanalen. Ze meet 80 bij 9 meter. We kunnen 1.228 ton meenemen. De meeste bruggen, zoals bij Munster, kunnen we makkelijk passeren en we hebben een geladen diepgang van 2,47 meter. Het is zeker geen mooi schip. Het is best wel een duwbak.’ Koelewijn vaart nu voor PTC/HVC. ‘Hele fijn club mensen.’ Vanaf januari vaart hij voor de Duitse bevrachter PST. ‘Die kennen het kanalengebied uiteraard goed.’
Koelewijn trouwde op 1 juli 2021 met Carin en op 7 juli was de overdracht van het schip. Zakelijk zat het mee, privé ging het minder. ‘De zwangerschap was moeizaam. Carin is noodgedwongen vroeger aan de wal gegaan. Toen heb ik wel met een matroos flink kunnen doorvaren.’
Inmiddels is zoontje Jelle alweer een half jaar oud en samen met Carin vormt Koelewijn weer een hecht team. ‘Het was maar goed dat we flink wat goede reizen hadden gemaakt, want deze zomer viel op het Markermeer onze motor uit. Een Urker schipper heeft ons toen een sleep gegeven. Naderhand bleek dat de motor zichzelf vervuilde. Grote roetwolken, pikzwarte filters. Uiteindelijk konden we bij Koedood een nieuwe motor zetten.’
STAGE V NIET HAALBAAR
‘Die laatste reis naar Koedood ben ik 100 jaar ouder geworden. Elke keer denk je dat de motor uitvalt. Hij maakte lange halen en om de paar uur moesten alle filters worden vervangen. Ik was zo blij dat we uiteindelijk in Hendrik-Ido-Ambacht waren.’ De “Miranto” kreeg een nieuwe Mitsubishi hoofdmotor. ‘Een CCR2. Nee, geen Stage V. Dat konden we niet betalen. Die extra 150.000 euro zat er echt niet in. Ik denk wel dat we moeten vergroenen, maar het was niet haalbaar. Bovendien moesten we snel schakelen. Vorig jaar waren er nog nauwelijks Stage V-motoren leverbaar.’
De Opheusdenaar laat zich vooral niet gek maken. ‘Zondag is nog een rustdag bij ons. Ik wil ook geen liggeld, want dan ben je toch eigenlijk aan het werk. Maandagmorgen vanaf 02:00 uur wil ik op z’n vroegst laden. Op contract varen? Nee, ik vind dat onverwachte nog veel te leuk. Elke week maken we toch een mooie reis.’
‘ALLEEN AAN EOC OFFERTE GEVRAAGD’
‘Een andere verzekeringsmaatschappij? Daar heb ik niet eens over nagedacht. Toen we dit schip kochten, heb ik alleen aan EOC een offerte gevraagd. Relatiebeheerder Wesley van Loon heeft het schip echt van onder tot boven gecontroleerd bij de aankoop. Je kon echt merken dat zo’n jongen er veel verstand van heeft.
Bij EOC snappen ze goed waar je mee bezig bent. We hebben al een keer een beroep op EOC moeten doen. Dat was toen we vervuilde brandstof hadden gebunkerd. De bunkeraar wees alle aansprakelijkheid af. Voor ons was het zuur, omdat we net alle tanks hadden gereinigd. EOC heeft toen onze kosten vergoed en is de schade gaan verhalen op de bunkeraar.’
(Foto’s en tekst René Quist)
Dit artikel verscheen eerder in de Schuttevaer.
