Misschien wel één van onze grootste angsten: brand tijdens het varen. EOC-verzekerde Simon J. de Waard maakt het mee op zijn gekoesterde “Stella Maris”. De brand begint in de uitlaat van zijn 24 meter lange luxe motor (bouwjaar 1929) én varend monument en zet vliegensvlug de hele stuurhut en woning in lichterlaaie.
Dat hij wist te handelen in een noodsituatie blijkt wel. Terwijl hij zijn brandende schip vlakbij de Algerabrug afvarend op de Hollandse IJssel de kant in weet te manoeuvreren en via de marifoon sector Maasbruggen oproept om de Havendienst met een blusboot te waarschuwen, belt hij tussen het foto’s nemen door ook alvast zijn verzekeraar en krijgt Brenda van der Sluis aan de telefoon. Zij stuurt direct expert Hans van Meer erop af. Een driegesprek met wijze lessen.
PRIORITEITEN
Simon: ‘Ik vaar altijd alleen, dus nu ook. Lekker volaan vooruit van Sail Leiden naar het Maritiem Museum in Rotterdam. Tot ik rook naar boven zag komen langs de trap uit het achterschip en niet veel later vlammen binnen in de roef. Dat gaat niet goed! Mijn blussers hadden geen effect, dus dan moet je wegwezen. Ik heb het stuurwiel richting stuurboordwal gedraaid en ben met mijn portomarifoon naar het middenschip gegaan.’
Brenda: ‘Dat telefoontje vorig jaar zomer zal ik niet snel vergeten. Meneer de Waard vertelde dat zijn “Stella Maris” op dat moment in brand stond en bijna tegen de wal lag. Ik kon merken dat de adrenaline door zijn lijf schoot. Zo snel mogelijk een expert ter plaatse krijgen, dat was mijn prioriteit. Dat zijn namelijk onze ogen buiten en zo kan ik zorgen dat alles goed op elkaar wordt afgestemd en een zaak zo soepel mogelijk verloopt.’
Hans: ‘Toen ik arriveerde was de brandweer aan boord aan het blussen en zag ik drie vaartuigen erbij drijven. Meneer de Waard wilde graag meteen weten: ‘Waar gaan we heen met haar?’ Ik heb direct kunnen regelen dat de “Stella Maris” die nacht tegen een stalen bak op het afgesloten terrein bij Boskalis kon liggen. Zijn vrouw was inmiddels ook gearriveerd om hem op te halen. Door de brand was hij veel kwijt: sleutels, portemonnee, papieren etc. Maar hij ging niet gelijk mee naar huis, hij wilde echt graag mee met het verslepen van zijn schip. Dat kon ik goed begrijpen en zo heb ik het ook kunnen regelen. De dag erna hebben we het bluswater uit de bilge laten pompen en het schip daarna naar zijn eigen vertrouwde ligplaats in Gorinchem gebracht. Gelukkig stond de motor – een Industrie 35 pk – nog droog! Maar bij het opnemen van de schade zag ik wel dat die groot was.’
CONTRA-EXPERTISE
Simon: ‘Ik kon geen jachtje betalen vroeger. Dus toen er eind jaren ’60 veel schepen op de markt kwamen door de ‘oud-voor-nieuw-regeling’ in de binnenvaart bood ik 300 gulden meer dan de sloper. Zo simpel had ik op mijn 26e een schip voor recreatie. Aan de “Stella Maris” kan ik al mijn hobby’s kwijt: varen, werken met mijn handen en wet- en regelgeving. Ik wil haar up-to-date houden dus ik had keurig de noodzakelijke keuring gedaan om mijn certificaat te krijgen zodat ik kan blijven varen. Met dank aan Europese regels moest ik mijn uitlaat isoleren in de machinekamer, maar was dat niet verplicht voor het deel dat door de woning loopt achter de betimmering. Dat scheelt misschien geld, maar het had deze brand kunnen voorkomen! Dus wel gekeurd, maar nog geen certificaat in handen. Foutje van de keurmeester, daar heb ik hartkloppingen van gehad. Ik ben onder de indruk van de aanpak van Brenda. Ze heeft me heel goed geholpen. Eerst heeft ze me tijdens de brand aan het werk gezet door me een checklist te laten afwerken van dingen die moesten gebeuren en later met de rest de afhandeling van de schade en het krijgen van het certificaat.’
Hans: ‘Na het opnemen van de schade ben ik samen met mijn collega naar dhr. De Waard gegaan, een bijzondere ontmoeting. Het was voor mij voor het eerst dat ik een schip ‘total loss’ moest verklaren. Zo zonde, zo’n prachtscheepje. Dhr. de Waard was daar natuurlijk niet blij mee en zei gelijk dat hij het schip zelf ging opknappen. Toen kwam er een tweede verzekeringsexpert bij die hij zelf had geregeld. We kwamen uiteindelijk op bijna hetzelfde schadebedrag uit. Samen hebben we de restwaarde van het schip bepaald.’
Brenda: ‘Ik werk hier al 28 jaar maar ik had nog niet eerder meegemaakt dat een verzekerde op eigen houtje in dit stadium van schadebehandeling een tweede expert inschakelde. Voor mij bevestigde De Waard hiermee dat hij aanvankelijk geen positieve mening over verzekeraars had. Gelukkig zijn we er heel goed uitgekomen, het waren prettige gesprekken aan de telefoon. Het is niet gebruikelijk maar wel je recht om een tweede mening te vragen. Hij wilde zijn belangen veilig stellen en zeker weten dat zijn schip de juiste restwaarde kreeg uitgekeerd. We passen echt per geval maatwerk toe, want we willen onze leden zo goed mogelijk helpen. Dat is gewoon mijn werk.’
EERLIJKHEID DUURT HET LANGST
Brenda: ‘Dhr. De Waard had veel spullen vanuit zijn huis aan boord liggen. Dus hij kwam met het idee om twee lijsten te maken, eentje voor zijn inboedelverzekering thuis en eentje voor ons. Echt een doorpakker, zijn enthousiasme is aanstekelijk. Ik heb nooit de indruk gehad dat hij er een slaatje uit zou willen slaan.’
Simon: ‘Ja, ik heb zelf mijn deels verkoolde inboedel uitgezocht en alleen gedeclareerd wat echt niet meer bruikbaar was. Ik heb naar beide verzekeraars de lijsten doorgezet en die hebben uitgevochten wie wat ging uitkeren. Als dat zonder problemen gebeurt, dan weet je dat het vertrouwen goed zit.’
TERUG IN DE VAART
Simon: ‘Ik heb 50 jaar werk zien afbranden, dat is niet leuk. Maar ik ben er nog en mankeer niks. Inmiddels hobby ik weer volop. De stuurhut wordt op dit moment in de timmerfabriek getimmerd, daarna volgt in het najaar de woning. Het nieuwe naambord heb ik bijna klaar, evenals mijn schakelbord. Ik streef ernaar om eind juli met de “Stella Maris” in Alkmaar te liggen op de jaarlijkse reünie van Het Historisch Bedrijfsvaartuig. Dat ik geen paniekvogel ben, is een gelukje van moeder natuur. Maar niets dan lof over de manier waarop ik ben opgevangen door EOC toen ik echt hulp nodig had. Ik zie nu het voordeel van een onderlinge verzekeringsmaatschappij: geen winst maar elkaar helpen.’
