School at Sea 2024-2025: Deel 5 – Van Bermuda naar Nederland

(Deze keer door Isis en Valentijn)

ZONSOPKOMST BIJ ZOMERTIJD

Op 11 maart 2025 vertrokken we van Bermuda. We begonnen de dag vroeg, met een zonsopkomstwandeling naar een oud fort. Vanaf het oostelijke puntje van het eiland kon je prachtig de zon zien opkomen. En omdat het op Bermuda ondertussen zomertijd was, hoefden we niet eens heel vroeg op!

HET MYSTERIE VAN DE BOEI

Daarna vertrokken we: trossen los en vertrekken maar! De stemming aan boord was relaxed. Dat we weer zo’n twee weken op zee zouden zitten, maakte een stuk minder indruk dan in het begin van de reis. Iedereen werkte hard aan het resterende schoolwerk, maakte toetsen en genoot van het laatste stukje uitzicht op land.

De eerste dagen na vertrek bestonden vooral uit het ‘normale’ ritme van school en wachtlopen. De wachten waren rustig en door het gebrek aan wind voeren we helaas veel op de motor, waardoor er niet veel te doen was. Tijdens de wachten speelden we spelletjes zoals Black Stories, zongen we of zagen walvissen en dolfijnen langs de boot zwemmen.

Twee keer pikten we drijvend afval op: de eerste keer iets waarvan we eigenlijk nog steeds niet weten waar het nou van was en de tweede keer… een verloren reddingsboei. We zagen die namiddag aan de horizon opeens een grote, rode boei drijven. Omdat het windstil was en we toch niks te doen hadden, pasten we de koers een paar graden aan en voeren ernaar toe. Het was een beetje onwerkelijk en spookachtig: windstil, vlakke zee, ondergaande zon en die enorme boei die daar helemaal niet hoorde te zijn. En toen luidde er op de boei ook nog een bel! Door de rustige omstandigheden konden we die allemaal goed horen. Toch even een kippenvelmomentje…

MET ONSTUIMIG WEER NAAR DE AZOREN

Het weer bleef wisselvallig, deze oversteek. Soms ging het schip flink schuin door harde wind, soms dobberden we bijna. We oefenden navigatie met het sextant en rekenden gisposities uit. Een paar dagen voor aankomst op de Azoren begon ook weer een scheepsovername. Samen met de groep voeren we de laatste paar honderd mijl naar onze bestemming. Het waren echt de perfecte weersomstandigheden om te zeilen. Na nog een lange overtocht kwamen we op 24 maart aan op Faial, een van de eilanden van de Azoren. Het keukenteam had een heerlijk ontbijtje voorbereid: een typisch English Breakfast.

Op Faial bezochten we een museum over de walvisvangst en leerden we de geschiedenis van de walvisvaart, en genoten van de natuur tijdens onze wandelingen en vrije tijd. Ook deden we inkopen, dronken koffie bij lokale cafés en bezochten natuurlijk het beroemde Peter Café Sport. De rest van de reis droeg iedereen vol trots zijn of haar nieuwe trui, shirt of muts, die we daar kochten.

DE LAATSTE MIJLEN NAAR NEDERLAND

We vertrokken van de Azoren op 27 maart voor het laatste stuk naar Nederland. Toen we wegvoeren, zwaaiden we naar onze nieuwe vrienden op de andere tallships in de haven. We merkten dat dit vertrek anders was dan anders. Dit was onze laatste officiële bestemming en nu zou werkelijk een einde komen aan onze reis. Hoewel sommigen uitkeken naar huis, wilden we nog lang geen afscheid nemen van elkaar.

De sfeer aan boord was daardoor dubbel. We keken uit naar het zien van familie en vrienden, maar wilden allemaal nog wel langer door. De laatste dagen waren rustig en omdat de meesten klaar waren met hun schoolwerk, werd school al snel optioneel. De laatste tijd aan boord voelde daardoor magisch en ook een beetje als vakantie. In de keuken werden nog een aantal nieuwe gerechten op tafel gezet, zoals ‘kaassoep’ (gemaakt van allerlei restjes). Terwijl het buiten alsmaar kouder werd, voelde de groep alsmaar hechter.

Er werd zo veel mogelijk uit de laatste wachten gehaald en ondertussen telden we langzaam af: nog dertien dagen, nog een week… Iedereen begon zich voor te bereiden op de laatste scheepsovernames en alle andere laatste keren: nog één keer de mast in, nog één keer zeilen zetten, nog één keer aan het roer, nog één keer… Ondanks de ijskoude tegenwind in het Engels Kanaal, verliep de scheepsovername knettergoed, want iedereen deed zijn uiterste best om alles uit die laatste dagen te halen.

OPGEWACHT OP DE KADE

We keken in die momenten dan ook veel terug. We beseften wat we gedaan hadden, hoeveel we geleerd hadden en hoe deze reis ons heeft veranderd. Op 12 april kwamen we aan in Nederland, moe maar voldaan, klaar om ons avontuur af te sluiten – en om vol trots terug te kijken op zes onvergetelijke maanden. Onze ouders stonden op ons te wachten op de kade. We stapten nog één keer van boord en zo was School at Sea ineens voorbij. Op naar huis…

In de volgende, laatste aflevering in de serie lees je hoe de scholieren het thuiskomen hebben ervaren!